Mara Dyer
„Mara Dyer budzi się w szpitalu, nie pamiętając, skąd się tam wzięła. Wydawałoby się, że już nic gorszego nie może jej spotkać. A jednak…
To, iż nie pamięta momentu wypadku, w którym zginęli jej przyjaciele, podczas gdy ona sama w przedziwny sposób ocalała, budzi w niej podejrzenia, że kryje się za tym coś więcej. Ma rację. Mara nie może uwierzyć, że po tym, co przeszła, potrafi jeszcze się zakochać. Myli się.”
Mara Dyer
Uważacie, że życie jest zupełnie normalne? Bez żadnych nadprzyrodzonych właściwości, żadnych mocy, magii i tym podobne? A jeżeli po części się mylicie? Ponieważ to nie wina tajemniczych mocy lecz genów? Jak byście się z tym czuli, jak ludzie by was postrzegali? A co, jeżeli nikt, oprócz nielicznych osób, o tym nie wie? A wasza moc może niszczyć albo ratować?
Historia Mary zaczyna się w niewielkim pokoiku, gdzie wraz z przyjaciółkami – Claire i Rachel. Bawią się w potencjalnie bezpieczną zabawę – z tabliczką ouija. Chcą wywołać ducha.
Dziewczyny śmieją się i ogólnie bawią się dobrze. Dopóki nie pata pytanie: „Jak umrę?” A zaraz nadchodzi odpowiedź – „MARA”
Dziewczyna jest roztrzęsiona i twierdzi, że jedna z jej przyjaciółek robi sobie z niej żarty. Żadna nie bierze ostrzeżenia na poważnie.
Sześć miesięcy później Mara, Rachel, Clarie i Jude – chłopak Mary – udają się do starego szpitala psychiatrycznego. Niestety nie wszystko idzie po ich myśli. Z ich czworga przeżyła tylko Mara.
Co się tam wydarzyło? Dlaczego dziewczyna nic nie może sobie przypomnieć?
Rodzice dziewczyny podejmują decyzję o przeprowadzce, aby Mara mogła się uspokoić, zapomnieć. Przestać się winić.
Zaczyna się jej nowe życie. Nowe miejsce, nowy dom, szkoła i ludzie ją otaczający. Jednak ona czuje się jak obca. Nie chce tu być.
„Balansowałam na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć, co jest czym.”
Dziewczyna chce o wszystkim zapomnieć. Co prawda na początku w szkole nie idzie jej najlepiej. Ale też i nie jest tragicznie. Poznaje nowego przyjaciela – Jamie.
Ale pojawia się też on. Przystojny, wkurzający, arogancki i sarkastyczny Noah, którego dziewczyna od razu nienawidzi.
„- O Boże, prześladujesz mnie jak zaraza! – warknęłam.
– Kunsztownie wymyślona, koronkowo subtelna i totalnie epicka alegoria dysonansu poznawczego – orzekł. – Cóż, dzięki. To jeden z najbardziej wyszukanych komplementów, jakie usłyszałem.
– Nie odróżniasz dżumy od cholery, Noah.
– Bo dla mnie to jedna cholera.”
Jednak on wie coś, czego ona potrzebuje.
Następuje chwila oddechu. Mara Dyer powoli przystosowuje się do nowego otoczenia.
Niestety spokój nie trwa długo.
Dziewczyna zaczyna mieć halucynacje. Widzi osoby, które nie żyją, których nie powinny być w jej szkole, domu czy nawet w parku.
Jednak to nie wszystko.
Nagle ludzie zaczynają wokół niej umierać. Choć nie jest to przypadkowe. Są to ludzie, którzy zdenerwowali Marę.
Co dziewczyna ma wspólnego z ich śmiercią?
I co takiego wie Noah, że dziewczyna w końcu przyznaje sama przed sobą, że musi z nim porozmawiać?
„Koszmary senne i halucynacje wzrokowe stały się moją nową rzeczywistością.”
„Mara Dyer” to dość zaskakująca książka. Po tyku lekturach, w których czytałam o niezwykłych mocach, zdolnościach nadprzyrodzonych czy też pochodzących z kosmosu, ta wydała się trochę fantastyczna, a trochę realistyczna. Nie chcę za dużo zdradzać co do samej fabuły, abyście się mogli w nią dobrze zagłębić i sami odkryć tajemnice w niej zawarte. Powiej jednak, że niezwykłości ukazane w książce są inne, niż w normalnych książkach fantasy. Tutaj jest to bardziej naukowo wytłumaczone. Co nie oznacza, że książka jest nudna. Co to, to nie? Możecie pomarzyć o spokojnej książce. Ponieważ jest tu dużo sekretów, które trzeba odkryć. A są one na tyle fascynujące i niedające spokoju, że trzeba jak najszybciej przeczytać książkę, aby wreszcie je odkryć.
„Eem… zdaje się, że brat do ciebie macha – powiedział Jamie,
przestępując z nogi na nogę. – Chyba że naprowadza samolot do
lądowania.”
Szczerze powiedziawszy książka, w swej niecodzienności, zachwyciła mnie. W końcu… coś takiego może niedługo w rzeczywistości wystąpić. Jednak czy można to zaliczyć do daru czy do przekleństwa?
Moim zdaniem trochę to, trochę tu. Wszystko zależy, jaki dar trafił się tobie.
Pomożesz innym ludziom? Czy raczej wolisz doprowadzić do ich zagłady?
Wszystko zależy od ciebie i twoich możliwości.
Książkę polecam młodzieży, szczególnie tej czytającej fantasy. Choć naukowcy też mogliby się za nią zabrać. Jest w niej trochę magii i racjonalizmu, co tylko sprawia, że książka wydaje się jeszcze bardziej ciekawsze. Mi osobiście tę książkę poleciła przyjaciółka. Na początku nie byłam przekonana. Lecz gdy ją kupiłam, nie minęły dwa tygodnie i już skończyłam całą serię, narzekając, że to koniec.
Zachwyciła mnie postać Mary. Sumiennie dążyła do tego, aby dowiedzieć się, co się stało z jej przyjaciółmi i dlaczego tylko ona przeżyła. Nie poddawała się. I nie załamała się w odkryciu prawdy.
Podziwiam ją za to.
Zakochałam się w Noahu, który nawet w najgorszych chwilach był przy Marze i jej pomagał.
Ma z tą historią więcej wspólnego, niż wam się wydaje.
Zapraszam do lektury 😉
Podsumowanie
Tytuł: „Mara Dyer. Tajemnica”
Autor: Michelle Hodkin
Seria: „Mara Dyer”
Tom: 1
Wydawnictwo: YA!
Ilość stron: 408
Ocena: 5/5
